บันทึกของเด็กคนหนึ่ง การมีเมทโง่ (เรื่องนี้แต่งให้อ่านขำ ๆ อ่า ไม่เกี่ยวกะใครหรอกนะ)

"ฉันกับมันเป็นเมทกันมาได้เกือบเทอมแล้ว

ใหม่ ๆ ฉันก็ว่ามันมีสมองเป็นปกติดีหรอก

แต่ไม่รู้ทำไม ยิ่งอยู่ด้วยกัน ยิ่งโง่...

แปลกดีเหมือนกัน คนเรา ยิ่งโตยิ่งโง่

ใหม่ ๆ มันก็ฉลาดดี จัดห้องเป็น ซักผ้าเป็น ฯลฯ

มารู้ว่าโง่ ก็ตอนที่มันบอกว่าได้บ๊วยทุกวิชาแหละ

ฉันเหรอ? เหอ ๆ ผ่านมีนทุกวิชา

คงเพราะช็อกด้วยมั้ง มันถึงโง่ ถึงทุกวันนี้

ซักผ้าก็ไม่เป็น จัดห้องก็ไม่ไหว ฯลฯ

ไม่เหมือนฉันหรอก ซักผ้า กวาดห้อง ฯลฯ

ฉันทำได้เร็ว และดี บางทีเร็วพอจะไปซื้อข้าวให้มันด้วยซ้ำไป

นอกจากโง่นะ มันยังจนอีก อะไร ๆ ก็ขอให้เลี้ยงข้าว ๆ

อาทิตย์นึงร่วม 4-5 ครั้งได้มั้ง

เอาไงก็เอากัน ฉันก็เลี้ยงมันดิ เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ

แต่จริง ๆ พูดถึงเรื่องเงินมันก็ยังพอฉลาดบ้างนะ

แม่ผมจะส่งเงินให้วันไหน เลทยังไง รู้หมด

แต่เหอ ๆ ไง ๆ ผมก็ฉลาดกว่า

เลยเปิดบัญชีอีกบัญชีนึง ให้แม่ผมโอนแยกสองบัญชี

แล้วเอาบัญชีนั้นให้มัน เผื่อมันจะขอเงินผม

ก็จะได้ไม่ต้องมาขอ เอาไปใช้ได้เลย

ไม่ต้องมารอผมได้เงินจากแม่

55+ มันร้องไห้ แทบจะกราบผมเลยแหละ

แต่วันก่อน มันทำผมไว้แสบเอาเรื่องเหมือนกัน

ผมชอบกินหนังไก่ย่าง วันก่อนซื้อไก่ย่างมา มันลอกกินหมด

ผมแค้นมาก ๆ หน็อย โง่แล้วยัง...

พอดีวันนี้มันซื้อข้าวโพดต้มมา

ผมก็ฉวยโอกาสตอนมันเผลอ แกะเปลือกข้าวโพดกินหมด!

พอมันรู้ มันหันมาหาผม น้ำตาไหลด้วย

คงเจ็บใจละซี่ เมทโง่เอ๊ย!!!"